"Τα χρόνια που περάσανε σ' αφήσανε πληγές, κουβάλαγες το τώρα σου και σ' άλλες εποχές" τραγουδάει ο Νικόλας στο media player και το μπουκάλι
Jameson κοντεύει στη μέση. Τα δάχτυλα κιτρινισμένα κρατάνε ένα ακόμη
prince. Νύχτα δύσκολη, σαν τη χθεσινή... μόνος στο σπίτι να σκέφτεσαι... "
Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά, σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν..." Φταις και το ξέρεις... έχει δίκαιο και το γνωρίζεις κι αυτό...
"όλο τον κόσμο γύρισες μα τίποτα δεν είδες"... Νιώθεις τον Καββαδία να σε γνωρίζει καλύτερα από εσένα... Η θεωρία είναι το όπλο το δυνατό, η πράξη η πανωλεθρία... Προσπαθείς να βρεις αιτίες και τις μπερδεύεις με δικαιολογίες... Ακόμη και τις σκέψεις σου τις εκθέτεις σε
blog μήπως και βρεθεί κάποιος άλλος να σε δικαιολογήσει... Ο Αλκίνοος σε καρφώνει αλύπητα
"με τόσα ψέμματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πως να σου πω το σ'αγαπώ να το πιστέψεις" και για πρώτη φορά νοιώθεις η φωνή του να χάνει τη μελώδια της και να γίνεται κραυγή ακριβώς δίπλα από το αυτί σου... " Δεν το αντέχω...
μέθυσα... καληνύχτα...
υ.γ όταν φτάνεις στο σημείο να νοιώθεις ένα τσουβάλι με σκατά, είναι τρομερή ικανοποίηση να αντιλαμβάνεσαι πως απλά δεν έχεις κάνει μπάνιο...
Δεν ήμουνα ποτέ παιδί σαν τ' άλλα
ποτέ δεν είχα δεί με το δικό τους βλέμμα.
Τα πάθη μου - ένα υπόγειο ρέμα
κι οι θλίψεις μου απο πηγές μονάχες.
Τραγούδησα χαρές που μόνος είχα ζήσει
κι αγάπησα ό,τι δεν είχαν αγαπήσει.
Παιδί ακόμα - στην αυγή της θύελλας -
είχε φανεί απ' του καλού και του κακού τα βάθη
το μυστικό μου, που κανείς δεν είχε μάθει...
και η αντάρα,
που στα μάτια τα δικά μου
πάνω στον καταγάλανο ουρανό υψώθηκε
σαν δαίμονας μπροστά μου.
Edgar Allan Poe
