Πίνω τον πρωινό καφέ μου κοιτάζοντας το Αιγαίο και η ψυχή χαλαρώνει.. Ο καφές συνοδεύεται μόνο με θέα και ηρεμία, όχι τσιγάρο... Δεν έχω ανάγκη το τσιγάρο πια... το άφησα κι αυτό, να μολύνει τον αέρα της μεγαλούπολης. Στο νησί ήρθα για να ξανακερδίσω την ελευθερία μου και δεν πρόκειται να υποδουλωθώ σε κανέναν πια. Είτε αυτό είναι τα χρήματα, είτε οι εθισμοί, είτε οποιαδήποτε υποχρέωση... οτιδήποτε.. Άφησα πίσω το τσιμέντο και τη βρωμιά του Θερμαικού. Δεν άντεξα το ατελείωτο κυνήγι του χρόνου, την άνιση μάχη με την κίνηση στους δρόμους, την καθημερινή πάλη με την κακογουστιά...
Στο δικό μου "LOST" είμαι ο John Lock και αρνούμαι πεισματικά να εγκαταλείψω το νησί...
Υ.γ Κατόπιν προτροπής της κας Κικής δεν κλειδώνω πλέον την πόρτα... "εδώ δεν είναι Θεσσαλονίκη" λέει... σαφώς και δεν είναι...
Υ.γ2 Χαρούμενα μαντάτα για τους κουμπάρους... Πραγματικά χαίρομαι για την ευτυχία τους...
