Τι κι αν οι μέρες μας ήταν λίγες... τι κι αν γυρίσαμε με τα πόδια πρησμένα από
άγνωστες αιτίες... Τι κι αν μυρίσαμε τα πόδια του μισού αραβικού πληθυσμού, τι κι
αν γυρίσαμε με αναπηρικά καροτσάκια στα αεροδρόμια και μια σακούλα χάπια...
Όλα ξεχνιούνται βλέποντας φωτογραφίες από τον παράδεισο της Ταϊλάνδης...
Οι καρχαρίες, οι χελώνες, τα παπαγαλόψαρα και τα χιλιάδες κοράλλια έχουν την μαγική ιδιότητα να σε κάνουν να λησμονείς οτιδήποτε αρνητικό ακόμη και μέσα από τις φωτογραφίες τους...
Το δύσκολο πάντως μετά από ένα ταξίδι δεν είναι η επιστροφή, ούτε η προσαρμογή στην καθημερινότητα... Είναι η αναμονή για το επόμενο...
