There are no strangers here...

only friends who have never met before...

Cafe Gallery-Κοζάνη

Χώρος ιερός, μυστηριακός...

Εκεί που ο Άσιμος συναντά τον Lou Reed και ο Jim Morrison τον Πουλικάκο... εκεί που η μπύρα guiness δημιουργεί ιψενικό τρίγωνο με την kaiser και το jameson...

Ατελείωτες νύχτες που ξεκινούν από προσπάθεια λύσης των υπαρξιακών μας αδιεξόδων και καταλήγουν στο αναπάντητο ερώτημα, πως λεγόταν η αρχηγός πάπια στο Niels Holgerson...

Στη μια γωνία του μπαρ εγώ με τον Μήτσο και τον Κώστα... Στο χέρι από μια guinness μπύρα, πικρή όσο η μοναξιά - ανακουφιστική όσο η κουβέντα με φίλους...

Απέναντι ανάμεσα σε πυκνό σύννεφο καπνού ο Γιώργος ο "Λάβας"... το αφεντικό γαρ... τότε δυνάστης της παιδικής μας αθωώτητας, φίλος καρδιακός τώρα... Στο χέρι συνήθως ένα ποτήρι Jameson ¨τίγκα¨ στο νερό, εννίοτε μια kaizer μικρή... Τον ξέρεις όσο κανέναν άλλο κι ας μην του έχεις μιλήσει ποτέ...

Το cafe Gallery σου δίνει την αίσθηση οτι έχει δική του υπόσταση και ύπαρξη... νοιώθεις το bar να σε αγκαλιάζει σαν φίλος... σαν πραγματικός ζωντανός φίλος πέρα από τους γύρω σου... Είτε είσαι ανάμεσα σε εκατό γνωστούς είτε μόνος σε μια γωνία θα σε πλησιάσει, θα σου μιλήσει και στο τέλος θα σε κερδίσει... θα σε κάνει να το ερωτευτείς, να το αγαπήσεις... και σίγουρα δεν θα σε αφήσει να το ξεχάσεις... Η λήθη δεν ταιριάζει στο gallery... είναι έννοια ταυτόσημη με τη φιλία, την πραγματική διασκέδαση, τον προβληματισμό, τον έρωτα αλλά όχι με τη λήθη...

Δεν του πάει η λήθη...

Η αποποινικοποιημένη κόκα...

Έχουμε και λέμε... Ο -μακαρίτης πλεόν- Σεργιανόπουλος ήταν έξω... το ίδιο και ο Πετιλόν... το ίδιο και οι Γιαννούλης-Βαζαίος... έξω είναι βέβαια και ο γιός γνωστών ηθοποιών που έβλεπε σκιές από τη μαστούρα... Και θα ρωτήσει κάποιος αφελής σαν και του λόγου μου, από πότε ελευθερώθηκε η χρήση και δει κοκαίνης; Γιατί έχω την εντύπωση πως εάν αύριο με "τσιμπήσουν" με κανένα γραμάριο θα χαζεύω τα κάγκελα της φυλακής μέχρι να ρίξει μαύρο χιόνι;
Η απάντηση του φίλου lastihas είναι τόσο απλή όσο και εξοργιστική... "ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗΣ ΚΟΚΑΣ ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΗΣ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ "ΚΟΚΑ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ"

Γυρίζοντας σελίδες...

Πίνω τον πρωινό καφέ μου κοιτάζοντας το Αιγαίο και η ψυχή χαλαρώνει.. Ο καφές συνοδεύεται μόνο με θέα και ηρεμία, όχι τσιγάρο... Δεν έχω ανάγκη το τσιγάρο πια... το άφησα κι αυτό, να μολύνει τον αέρα της μεγαλούπολης. Στο νησί ήρθα για να ξανακερδίσω την ελευθερία μου και δεν πρόκειται να υποδουλωθώ σε κανέναν πια. Είτε αυτό είναι τα χρήματα, είτε οι εθισμοί, είτε οποιαδήποτε υποχρέωση... οτιδήποτε.. Άφησα πίσω το τσιμέντο και τη βρωμιά του Θερμαικού. Δεν άντεξα το ατελείωτο κυνήγι του χρόνου, την άνιση μάχη με την κίνηση στους δρόμους, την καθημερινή πάλη με την κακογουστιά...

Στο δικό μου "LOST" είμαι ο John Lock και αρνούμαι πεισματικά να εγκαταλείψω το νησί...

Υ.γ Κατόπιν προτροπής της κας Κικής δεν κλειδώνω πλέον την πόρτα... "εδώ δεν είναι Θεσσαλονίκη" λέει... σαφώς και δεν είναι...

Υ.γ2 Χαρούμενα μαντάτα για τους κουμπάρους... Πραγματικά χαίρομαι για την ευτυχία τους...

Γράμμα από το μέλλον...

Ο παράδεισος είναι εδώ...

Ο παράδεισος δεν είναι τελικά ούτε κάτι ουτοπικό, ούτε κάτι ακριβό... ίσως είναι λίγο μακρυά αλλά αξίζει...

Τι κι αν οι μέρες μας ήταν λίγες... τι κι αν γυρίσαμε με τα πόδια πρησμένα από
άγνωστες αιτίες... Τι κι αν μυρίσαμε τα πόδια του μισού αραβικού πληθυσμού, τι κι
αν γυρίσαμε με αναπηρικά καροτσάκια στα αεροδρόμια και μια σακούλα χάπια...
Όλα ξεχνιούνται βλέποντας φωτογραφίες από τον παράδεισο της Ταϊλάνδης...
Οι καρχαρίες, οι χελώνες, τα παπαγαλόψαρα και τα χιλιάδες κοράλλια έχουν την μαγική ιδιότητα να σε κάνουν να λησμονείς οτιδήποτε αρνητικό ακόμη και μέσα από τις φωτογραφίες τους...

Το δύσκολο πάντως μετά από ένα ταξίδι δεν είναι η επιστροφή, ούτε η προσαρμογή στην καθημερινότητα... Είναι η αναμονή για το επόμενο...

Κι όμως υπάρχουν αναντικατάστατοι...

Τι θα απογίνουμε τώρα χωρίς Jameson; και δεν μιλάμε για το πασίγνωστο, εύγευστο ιρλανδικό ουϊσκι αλλά για την τρισμέγιστη Jenna, η οποία αποφάσισε να αποσυρθεί από τη βιομηχανία...(μία είναι η βιομηχανία... ;) )...
Ήδη αφαίρεσε την προσθετική στήθους της (κλαψ κλαψ...) και αποφάσισε να ασχοληθεί με την σειρά ρούχων της καθώς και το βιβλίο κόμικ που εκδίδει όπως αναφέρει και η daily telegraph...
Οι φήμες που αναφέρουν πως πάσχει από ανορεξία λόγω του πρόσφατου χωρισμού της, καθώς και αυτές για τη σχέση της με λευκό εξαγώμενο προιόν της Κολομβίας μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, καθώς για όλους εμάς τους παραδοσιακά "χειρονακτικούς" τύπους η Jenna θα είναι για πάντα η καλύτερη...

... πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;

"Τα χρόνια που περάσανε σ' αφήσανε πληγές, κουβάλαγες το τώρα σου και σ' άλλες εποχές" τραγουδάει ο Νικόλας στο media player και το μπουκάλι Jameson κοντεύει στη μέση. Τα δάχτυλα κιτρινισμένα κρατάνε ένα ακόμη prince. Νύχτα δύσκολη, σαν τη χθεσινή... μόνος στο σπίτι να σκέφτεσαι... "Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά, σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν..." Φταις και το ξέρεις... έχει δίκαιο και το γνωρίζεις κι αυτό... "όλο τον κόσμο γύρισες μα τίποτα δεν είδες"... Νιώθεις τον Καββαδία να σε γνωρίζει καλύτερα από εσένα... Η θεωρία είναι το όπλο το δυνατό, η πράξη η πανωλεθρία... Προσπαθείς να βρεις αιτίες και τις μπερδεύεις με δικαιολογίες... Ακόμη και τις σκέψεις σου τις εκθέτεις σε blog μήπως και βρεθεί κάποιος άλλος να σε δικαιολογήσει... Ο Αλκίνοος σε καρφώνει αλύπητα "με τόσα ψέμματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πως να σου πω το σ'αγαπώ να το πιστέψεις" και για πρώτη φορά νοιώθεις η φωνή του να χάνει τη μελώδια της και να γίνεται κραυγή ακριβώς δίπλα από το αυτί σου... " Δεν το αντέχω...

μέθυσα... καληνύχτα...

υ.γ όταν φτάνεις στο σημείο να νοιώθεις ένα τσουβάλι με σκατά, είναι τρομερή ικανοποίηση να αντιλαμβάνεσαι πως απλά δεν έχεις κάνει μπάνιο...

Δεν ήμουνα ποτέ παιδί σαν τ' άλλα
ποτέ δεν είχα δεί με το δικό τους βλέμμα.
Τα πάθη μου - ένα υπόγειο ρέμα
κι οι θλίψεις μου απο πηγές μονάχες.
Τραγούδησα χαρές που μόνος είχα ζήσει
κι αγάπησα ό,τι δεν είχαν αγαπήσει.
Παιδί ακόμα - στην αυγή της θύελλας -
είχε φανεί απ' του καλού και του κακού τα βάθη
το μυστικό μου, που κανείς δεν είχε μάθει...
και η αντάρα,
που στα μάτια τα δικά μου
πάνω στον καταγάλανο ουρανό υψώθηκε
σαν δαίμονας μπροστά μου.

Edgar Allan Poe